مقدمه: تا سال ۱۳۰۷ شمسی مدرسه قابلگی از نظر تشکیلات سازمانی از ثبات برخوردار نبود. گاهی تحت تصدی اداره بلدیه (شهرداری)، گاهی تحت نظر وزارت داخله و مدتی تحت اختیار وزارت معارف اوقاف و صنایع مستظرفه بود و در برهه‌ای نیز از نظر آموزشی و علمی تحت نظارت وزارت معارف و از نظر تشکیلاتی و تامین و تخصیص اعتبار تحت اختیار وزارت داخله بود. در این مطالعه تلاش شده است تاریخچه مدونی از سیر تطور و تکوین مدرسه قابلگی، تدوین و با استفاده از اسناد آرشیوی، تاریخچه دقیق‌تری از آموزش قابلگی تا زمان تاسیس آموزشگاه عالی مامایی ارایه شود.
نتیجه‌گیری: تا سال ۱۳۰۷ مدرسه قابلگی فاقد آیین‌نامه و اساس‌نامه بود و در ۷ بهمن ۱۳۰۹ اساس‌نامه و آیین‌نامه آن از تصویب شورای عالی معارف گذشت و مدرسه یکی از شعب مدرسه طب و تابع صحیه کل مملکتی شد. در ۴ اردیبهشت ۱۳۱۴ شمسی، فرهنگستان ایران به‌منظور ویراستن واژه‌های فارسی از غیر، فعالیت خود را آغاز کرد و در ۱۳۱۵/۲/۱۶ واژه قابله به پیشنهاد شهرداری به ماما تغییر یافت. بعد از آن مدرسه قابلگی نیز به مدرسه عالی مامایی تغییر نام داد و با نام و تصدی مدیریت جدید از نظر تشکیلات و آموزش تحول یافت. مدرسه قابلگی در آغاز تاسیس، در گذر از شیوه آموزشی و اجرایی از سنتی به کلاسیک، کاستی‌هایی داشت و به‌تدریج تشکیلات اداری- آموزشی رسمیت یافت و به‌مرور دارای اساس‌نامه، آیین‌نامه، مقررات و برنامه آموزشی شد که زمینه تاسیس آموزشگاه عالی مامایی و در سال‌های بعد، دانشکده‌های پرستاری و مامایی را فراهم کرد.