مقدمه: قراین و شواهد بیانگر آن است که از دیرباز توجه به بهداشت عمومی و رعایت حال بیماران فقیر و زوار در جوار ملکوتی اما‌م‌رضا^(ع) جایگاهی داشته که گاهی با عنوان "شفاخانه" و زمانی "دارالشفا" نامیده می‌شد و بانیان آن اشخاص نیکوکار و پاک‌سیرتی بودند که درصدد بودند در حد وسع خود امکاناتی را برای رفاه احوال مرضا و درماندگان زوار فراهم آورند.
نتیجه‌گیری: در دوره تیموری، گوهرشادخاتون در زمان تاسیس مسجد گوهرشاد، در جوار حرم، دارالشفایی نیز ساخته بود. در دوران صفویه نیز دارالشفاهایی وجود داشت که موقوفات متعددی دریافت می‌کردند که یکی از واضح‌ترین آنها، موقوفات عتیقی بود. در دوره افشار، عادل‌شاه دارالشفای امام‌رضا^[ع]  را تعمیر و تکمیل نمود و مقداری از املاک خود را وقف آن مکان شریف کرد. در دوره قاجاریه، میرزا جعفرخان مشیرالدوله، نوع جدیدی از دارالشفا را تاسیس کرد. پس از جنگ جهانی اول، دکتر امیراعلم در سفر خود به مشهد با ارایه گزارش به احمدشاه، برای اصلاحات بنیادی در سازمان و درآمد دارالشفا اقدام نمود. همچنین او درصدد بود بخش مردانه و زنانه دارالشفا را کاملاً از هم مجزا نماید. بیمارستان امام‌رضا^(ع) در سال ۱۳۱۲ هجری شمسی توسط محمدعلی اسدی تاسیس شد و رییس دوم بیمارستان پروفسور هامر شلاک بود که خود یک متخصص زنان و زایمان بود. از سال هجری شمسی، آموزشگاه پرستاری زیر نظر پرستاران خارجی در این بیمارستان تشکیل شد تا اینکه در سال شمسی، آن را به پرستاران ایرانی واگذار کردند. اکنون آستان قدس رضوی یکی از بزرگترین موقوفات جهان اسلام است.