مقدمه: قبل از تاسیس مدرسه قابلگی، آموزش کلاسیک مامایی وجود نداشت و تنها قابله‌های سنتی این وظیفه را عهده‌دار بودند و ناآگاهی آنان ازعلم طب موجب مرگ‌و‌میر مادران و نوزادان زیادی می‌شد. هدف مقاله حاضر، واکاوی برهه‌ای از تاریخ آموزش مامایی بود که به کاهش مرگ‌و‌میر مادران و نوزادان منجر شد. عدم کاوش در تاریخ آموزش مامایی در ایران و عدم اطلاع از روند آن، از جمله نقایص تاریخ پزشکی ایران است. به‌منظور دست‌یابی به این شواهد از تاریخچه مامایی در ایران، اسناد مربوط به آموزش رسمی مامایی در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران مرور شد.
نتیجه‌گیری: مامایی در ایران تنها به‌صورت سنتی و بر مبنای تجربه‌های شخصی افراد صورت می‌پذیرفت تا این که در سال ۱۲۹۸ شمسی/۱۳۳۷ قمری به همت میرزا احمدخان نصیرالدوله، وزیر معارف، مدرسه متوسطه دختران فرانسوی موسوم به "فرانکو پرسان" تبدیل به "دارالمعلمات" شد و مقرر داشت که ۱۰ نفر از شاگردان مدرسه مزبور هفته‌ای سه روز به مریض‌خانه نسوان رفته، مشغول تحصیل قابلگی و امراض نسوان شوند و برای تصدی آن خانم دکتر ماتیلد درمپس طبیبه زنان استخدام شد. بدین گونه پایه و اساس مدرسه قابگی گذاشته شد و از آن پس حتی قابله‌های سنتی نیز موظف به گذراندن امتحان شدند.