احد زارع، ابوطالب صارمی، پیروز صالحیان، نرگس رومنده، مریم نادری، پیمان لشگری، جواد آراسته، ّپرویز کوخایی،
دوره ۴، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۸ )
چکیده
اهداف: تغییرات سلول‌های Th۱۷ طی بارداری نقش مهمی در حفظ جنین دارد و سطح بالای این سلول‌ها در بیماران سقط مکرر خودبه‌خودی مشاهده شده است. درمان لنفوسیتی این بیماران با لنفوسیت‌های همسر آنها به‌عنوان یکی از روش‌های درمانی موثر این عارضه مطرح شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر درمان لنفوسیتی بر سطح سایتوکاین‌های پیش‌التهابی سلول‌های Th۱۷ در زنان مبتلا به سقط مکرر خودبه‌خودی انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۳۰بیمار مراجعه‌کننده به بیمارستان صارم با سابقه حداقل سه‌بار سقط مکرر خودبه‌خودی در سال ۱۳۹۲ بررسی شدند. سطح اینترلوکین۱۷ و اینترلوکین۲۱ در سرم و مایع رویی محیط کشت سلول‌های تک‌هسته‌ای خون محیطی، به روش الایزا قبل و بعد از درمان لنفوسیتی سنجیده شد. تجزیه و تحلیل آماری با آزمون ویلکاکسون و توسط نرم‌افزار SPSS ۲۲ انجام شد.
یافته‌ها: میزان اینترلوکین۱۷ و اینترلوکین۲۱ در سرم بیماران، بعد از درمان لنفوسیتی به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (۰/۰۵p<). میزان اینترلوکین۲۱ در مایع رویی سوپ کشت سلولی سلول‌های تک‌هسته‌ای بعد از درمان کاهش معنی‌داری را نشان داد (۰/۰۴p<)، در حالی که این تغییر در مورد اینترلوکین۱۷ معنی‌دار نبود (۰/۱۳=p).
نتیجه‌گیری: درمان لنفوسیتی سطح سایتوکاین‌های پیش‌التهابی سلول‌های Th۱۷ را در زنان مبتلا به سقط مکرر خودبه‌خودی کاهش می‌دهد.
